Παθήσεις θυρεοειδούς - Θυρεοειδεκτομή
|
|
|
Οι επεμβάσεις του θυρεοειδούς αποτελούν ένα ευρύ αντικείμενο αμφισβήτησης για το κατά πόσο μπορούν ή όχι να πραγματοποιηθούν σε ΜΗΝ.
Θυρεοειδεκτόμή είναι ο όρος για την αφαίρεση μέρους ή όλου του θυρεοειδούς ( υφολική ή μερική και ολική θυρεοειδεκτομή).
Ο θυρεοειδής είναι ένας αδένας που βρίσκεται μπροστά και πλάγια της τραχείας, στο κατώτερο τριτημόριο του λαιμού, κάτω από το μήλο του Αδάμ.
Παράγει ορμόνες που επιδρούν σε πολλά συστήματα του οργανισμού και έχει σχέση με τον μεταβολισμό.
Η συχνότερη πάθηση του είναι η βρογχοκήλη, δηλ η διόγκωση του. Αυτό οφείλεται συνήθως σε έλλειψη ιωδίου στις τροφές, γι΄αυτό και είναι συχνότερη σε ορισμένες περιοχές.
Επίσης συχνά εμφανίζεται καρκίνος σε αυτό το όργανο, ο οποίος στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι τέτοιου είδους που δεν θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του ασθενούς.
Τέλος, συχνή είναι η παρουσία ειδικών φλεγμονών του θυρεοειδούς.
Παλαιότερα δεν ήταν εύκολο να διαγνωστεί αν μία τοπική διόγκωση, ένας όζος του θυρεοειδούς ήταν κάτι το απλό ( π.χ. μία κύστη) είναι κάτι που απαιτούσε χειρουργική αφαίρεση ( ένας όγκος). Σήμερα με το υπερηχογράφημα και τις άλλες εξετάσεις αυτό είναι εύκολο. Έτσι ενώ παλαιότερα ακόμα και οι κύστεις υποβαλλόταν σε χειρουργική εξαίρεση, σήμερα αρκεί στις περισσότερες των περιπτώσεων η παρακέντηση τους και η εξέταση του υγρού που περιέχει.
Στο θυρεοειδή γίνονται συνήθως δύο ειδών επεμβάσεις, η υφολική θυρεοειδεκτομή ( όπου αφαιρείται το μεγαλύτερο ποσοστό του αδένα) ή η ολική, όπου αφαιρείται όλος. Η τελευταία επέμβαση είναι από πολλές απόψεις προτιμότερη ( είτε πρόκειται για καλοήθη πάθηση -π.χ. βρογχοκήλη- είτε για κακοήθεια- καρκίνος θυρεοειδούς).
Η επέμβαση διαρκεί συνήθως 1 ώρα.
Θυρεοειδεκτόμή είναι ο όρος για την αφαίρεση μέρους ή όλου του θυρεοειδούς ( υφολική ή μερική και ολική θυρεοειδεκτομή).
Ο θυρεοειδής είναι ένας αδένας που βρίσκεται μπροστά και πλάγια της τραχείας, στο κατώτερο τριτημόριο του λαιμού, κάτω από το μήλο του Αδάμ.
Παράγει ορμόνες που επιδρούν σε πολλά συστήματα του οργανισμού και έχει σχέση με τον μεταβολισμό.
Η συχνότερη πάθηση του είναι η βρογχοκήλη, δηλ η διόγκωση του. Αυτό οφείλεται συνήθως σε έλλειψη ιωδίου στις τροφές, γι΄αυτό και είναι συχνότερη σε ορισμένες περιοχές.
Επίσης συχνά εμφανίζεται καρκίνος σε αυτό το όργανο, ο οποίος στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι τέτοιου είδους που δεν θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του ασθενούς.
Τέλος, συχνή είναι η παρουσία ειδικών φλεγμονών του θυρεοειδούς.
Παλαιότερα δεν ήταν εύκολο να διαγνωστεί αν μία τοπική διόγκωση, ένας όζος του θυρεοειδούς ήταν κάτι το απλό ( π.χ. μία κύστη) είναι κάτι που απαιτούσε χειρουργική αφαίρεση ( ένας όγκος). Σήμερα με το υπερηχογράφημα και τις άλλες εξετάσεις αυτό είναι εύκολο. Έτσι ενώ παλαιότερα ακόμα και οι κύστεις υποβαλλόταν σε χειρουργική εξαίρεση, σήμερα αρκεί στις περισσότερες των περιπτώσεων η παρακέντηση τους και η εξέταση του υγρού που περιέχει.
Στο θυρεοειδή γίνονται συνήθως δύο ειδών επεμβάσεις, η υφολική θυρεοειδεκτομή ( όπου αφαιρείται το μεγαλύτερο ποσοστό του αδένα) ή η ολική, όπου αφαιρείται όλος. Η τελευταία επέμβαση είναι από πολλές απόψεις προτιμότερη ( είτε πρόκειται για καλοήθη πάθηση -π.χ. βρογχοκήλη- είτε για κακοήθεια- καρκίνος θυρεοειδούς).
Η επέμβαση διαρκεί συνήθως 1 ώρα.
|
|
|
Τρεις είναι οι βασικότερες επιπλοκές: η αιμορραγία ( η οποία όταν είναι έντονη, μπορεί να οδηγήσει σε επιστροφή του ασθενούς στη χειρουργική αίθουσα για αναζήτηση της πηγή της), η υπασβαστιαιμία ( από μη σκοπούμενη αφαίρεση των παραθυρεοειδών ή από την προσωρινή μη λειτουργία του λόγω του στρες της επέμβασης) και η τρώση του παλίνδρομου λαρυγγικού νεύρου ( με επηρεασμό των φωνητικών χορδών).
Και οι τρεις επιπλοκές μπορεί να έχουν σημαντικές επιπτώσεις. Η αιμορραγία αν είναι έντονη μπορεί να οδηγήσει σε πίεση της τραχείας και σε ασφυξία του ασθενούς. Αυτή είναι η επιπλοκή που φοβίζει περισσότερο τους χειρουργούς. Οι υπέρμαχοι της τακτικής να γίνεται η επέμβαση σε ΜΗΝ αναφέρουν ότι με τις σύγχρονες τεχνικές σύγκλεισης του τραύματος, ο κίνδυνος η αιμορραγία να είναι έντονη και να μην γίνει αντιληπτή είναι εξαιρετικά σπάνιος. Περνούν αρκετές ώρες μέχρι να πιεστεί τόσο πολύ η τραχεία που να προκληθεί ασφυξία στον ασθενή και επομένως αυτή μπορεί έγκαιρα να γίνει αντιληπτή, Εξάλλου οι έντονες αιμορραγίες γίνονται συνήθως εντός 6 ωρών από το χειρουργείο, χρόνος που ο ασθενής βρίσκεται στην μονάδα.
Οι αντιτιθέμενοι στην διεξαγωγή αυτής της επέμβασης σε ΜΗΝ αντιτείνουν ότι έντονη αιμορραγία μπορεί να συμβεί και μετά από το πρώτο εξάωρο.
Η δεύτερη επιπλοκή, η υπασβεστιαιμία, λόγω ανεπαρκούς λειτουργίας των παραθυρεοειδών αδένων, μπορεί να προκαλέσει σπασμούς και να επηρεάσει την καρδιακή λειτουργία. Η εκδήλωση αυτής της επιπλοκής συμβαίνει σε χρόνο μεγαλύτερο των 24 ωρών από την επέμβαση. Αυτός είναι και ένας πρόσθετος λόγος που πολλοί χειρουργοί αποφεύγουν την επέμβαση σε ΜΗΝ. Όμως, οι χειρουργοί που εκτελούν θυρεοειδεκτόμες σε ΜΗΝ ισχυρίζονται ότι με πλήρη έλεγχο των παραθυρεοειδών στην προεγχειρητική αξιολόγηση, μπορεί να εντοπιστούν τα άτομα αυξημένου κινδύνου, όπως επίσης και εκείνοι που δεν θα είναι εύκολο να πάρουν την κατάλληλη προληπτική αγωγή ( με ασβέστιο) μετά το χειρουργείο. Με αυτούς τους τρόπους εκτιμούν ότι επιτυγχάνεται η ασφαλής διεξαγωγή της επέμβασης σε ΜΗΝ.
Η τρίτη επιπλοκή, η τρώση του παλίνδρομου λαρυγγικού νεύρου, μπορεί να προκαλέσει βράχος φωνής, έως και συμπτώματα πνιγμού, αν είναι αμφοτερόπλευρος και με αυτό τον τρόπο παραλύσουν οι φωνητικές χορδές και κλείσουν τον λάρυγγα. Αυτή η δεύτερη κατάσταση είναι απειλητική για τη ζωή και απαιτεί την άμεση διεξαγωγή τραχειοστομίας. Μία τέτοια βαριά επιπλοκή γίνεται άμεσα αντιληπτή, από την στιγμή που τελειώνει η αναισθησία. αν δεν έχει συμβεί τότε, δεν συμβαίνει αργότερα. Επομένως η πιθανότητα μιας τέτοιας επιπλοκής δεν επηρεάζει την ασφάλεια της νοσηλείας σε ΜΗΝ γιατί δεν εκδηλώνεται εκτός νοσοκομείου.
Παροχέτευση μπορεί να τοποθετηθεί, μπορεί και όχι αν έχει γίνει προσεκτική αιμόσταση και η επέμβαση δεν ήταν εργώδης.
Και οι τρεις επιπλοκές μπορεί να έχουν σημαντικές επιπτώσεις. Η αιμορραγία αν είναι έντονη μπορεί να οδηγήσει σε πίεση της τραχείας και σε ασφυξία του ασθενούς. Αυτή είναι η επιπλοκή που φοβίζει περισσότερο τους χειρουργούς. Οι υπέρμαχοι της τακτικής να γίνεται η επέμβαση σε ΜΗΝ αναφέρουν ότι με τις σύγχρονες τεχνικές σύγκλεισης του τραύματος, ο κίνδυνος η αιμορραγία να είναι έντονη και να μην γίνει αντιληπτή είναι εξαιρετικά σπάνιος. Περνούν αρκετές ώρες μέχρι να πιεστεί τόσο πολύ η τραχεία που να προκληθεί ασφυξία στον ασθενή και επομένως αυτή μπορεί έγκαιρα να γίνει αντιληπτή, Εξάλλου οι έντονες αιμορραγίες γίνονται συνήθως εντός 6 ωρών από το χειρουργείο, χρόνος που ο ασθενής βρίσκεται στην μονάδα.
Οι αντιτιθέμενοι στην διεξαγωγή αυτής της επέμβασης σε ΜΗΝ αντιτείνουν ότι έντονη αιμορραγία μπορεί να συμβεί και μετά από το πρώτο εξάωρο.
Η δεύτερη επιπλοκή, η υπασβεστιαιμία, λόγω ανεπαρκούς λειτουργίας των παραθυρεοειδών αδένων, μπορεί να προκαλέσει σπασμούς και να επηρεάσει την καρδιακή λειτουργία. Η εκδήλωση αυτής της επιπλοκής συμβαίνει σε χρόνο μεγαλύτερο των 24 ωρών από την επέμβαση. Αυτός είναι και ένας πρόσθετος λόγος που πολλοί χειρουργοί αποφεύγουν την επέμβαση σε ΜΗΝ. Όμως, οι χειρουργοί που εκτελούν θυρεοειδεκτόμες σε ΜΗΝ ισχυρίζονται ότι με πλήρη έλεγχο των παραθυρεοειδών στην προεγχειρητική αξιολόγηση, μπορεί να εντοπιστούν τα άτομα αυξημένου κινδύνου, όπως επίσης και εκείνοι που δεν θα είναι εύκολο να πάρουν την κατάλληλη προληπτική αγωγή ( με ασβέστιο) μετά το χειρουργείο. Με αυτούς τους τρόπους εκτιμούν ότι επιτυγχάνεται η ασφαλής διεξαγωγή της επέμβασης σε ΜΗΝ.
Η τρίτη επιπλοκή, η τρώση του παλίνδρομου λαρυγγικού νεύρου, μπορεί να προκαλέσει βράχος φωνής, έως και συμπτώματα πνιγμού, αν είναι αμφοτερόπλευρος και με αυτό τον τρόπο παραλύσουν οι φωνητικές χορδές και κλείσουν τον λάρυγγα. Αυτή η δεύτερη κατάσταση είναι απειλητική για τη ζωή και απαιτεί την άμεση διεξαγωγή τραχειοστομίας. Μία τέτοια βαριά επιπλοκή γίνεται άμεσα αντιληπτή, από την στιγμή που τελειώνει η αναισθησία. αν δεν έχει συμβεί τότε, δεν συμβαίνει αργότερα. Επομένως η πιθανότητα μιας τέτοιας επιπλοκής δεν επηρεάζει την ασφάλεια της νοσηλείας σε ΜΗΝ γιατί δεν εκδηλώνεται εκτός νοσοκομείου.
Παροχέτευση μπορεί να τοποθετηθεί, μπορεί και όχι αν έχει γίνει προσεκτική αιμόσταση και η επέμβαση δεν ήταν εργώδης.
