Αφαίρεση μικροαποτιτανώσεων ή βλαβών που δεν ψηλαφίζονται.
Οι μικροαποτιτανώσεις είναι αποθέσεις αλάτων ασβεστίου σε νεκρωμένα κύτταρα. Συνήθως, στη μεγάλη πλειοψφία των περιπτώσεων δεν υποδηλώνουν την ύπαρξη κακοήθειας. Όμως, μερικές φορές, ανάλογα με το σχήμα τους και τον τρόπο κατανομής τους μπορεί να αποτελούν ένδειξη ύπαρξης καρκίνου του μαστού. Οι μικροαποτιτανώσεις φαίνονται πολύ καλύτερα στη μαστογραφία. Δεν ψηλαφίζονται, ούτε διακρίνονται με γυμνό μάτι.
Το ίδιο απαρατήρητες στην ψηλάφηση μπορεί να είναι οι λεγόμενες διαταραχές αρχιτεκτονικής, δηλ. περιοχές με σχετικά ανώμαλη εμφάνιση, που δεν έχουν την μορφή όγκου. Τέλος, και οι πολύ μικροί όγκοι ( λίγων χιλιοστών. δεν μπορούν να ψηλαθηφούν κατά την κλινική εξέταση.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις ονομάζονται μη ψηλαφητές αλλοιώσεις.
Επειδή, όμως, μπορεί να υποδηλώνουν την ύπαρξη κακοήθειας, προβάλει το ερώτημα πως μπορεί να τις εντοπίσει ο χειρουργός και να τις αφαιρέσει, χωρίς να χρειαστεί να αφαιρέσει υπερβολικά μεγάλη ποσότητα μαζικού αδένα ( αφού κατα κανόνα αυτές οι βλάβες είναι πολύ μικρές).
Η αφαίρεση τους γίνεται είτε με υπολογισμό της περιοχής που βρίσκονται με βάση κάποια σημεία αναφοράς στη μαστογραφία ( μέθοδος λιγότερο σωστή) ή με τη χρήση ειδικής σήμανσης με συρμάτινο οδηγό ή ραδιενεργά σημασμένη ουσία. Τόσο ο συσρμάτινος οδηγός, όσο και η ραδιενερεγός ουσία τοποθετούνται κοντά στις μη ψηλαφητές αλλοιώσεις με τη βοήθεια του μαστογράφου.
Αν πρόκειται για μικρό όγκο που είναι ορατός στο υπερηχογράφημα, τότε "σημαδέυεται " η περιοχή είτε μαρκάροντας το δέρμα πάνω από τον όγκο, είτε εισάγωντας συρμάτινο οδηγό με τη βοήθεια του υπερηχογράφου.
Αν αφαιρεθούν μαστογραφικά προσδιορισθείσες αλλοιώσεις, τότε το κομμάτι που αφαιρεί ο χειρουργός το στέλνει να ακτινογραφηθεί ( να του γίνει μαστογραφία) έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί ότι το έβγαλε.
Σε περιπτώσεις που οι μικροαποτιτανώσεις έχουν συγκεκριμένη διασπορά σ' όλο το μαστό, είναι διάχυτες και ταυτόχρονα έχουν εμφάνιση που τις καθιστά ύποπτες, η ασθενής υποβάλλεται σε μαστεκτομή.
Σε περιπτώσεις μη ψηλαφητών αλλοιώσεων, αποφεύγεται η διεξαγωγή ταχείας βιοψίας, γιατί το υλικό προς εξέταση είναι συνήθως μικρό και μπορεί να καταναλωθεί στην ταχεία και όχι στην κανονική βιοψία, που είναι και η σημαντικότερη εξέταση.
Το ίδιο απαρατήρητες στην ψηλάφηση μπορεί να είναι οι λεγόμενες διαταραχές αρχιτεκτονικής, δηλ. περιοχές με σχετικά ανώμαλη εμφάνιση, που δεν έχουν την μορφή όγκου. Τέλος, και οι πολύ μικροί όγκοι ( λίγων χιλιοστών. δεν μπορούν να ψηλαθηφούν κατά την κλινική εξέταση.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις ονομάζονται μη ψηλαφητές αλλοιώσεις.
Επειδή, όμως, μπορεί να υποδηλώνουν την ύπαρξη κακοήθειας, προβάλει το ερώτημα πως μπορεί να τις εντοπίσει ο χειρουργός και να τις αφαιρέσει, χωρίς να χρειαστεί να αφαιρέσει υπερβολικά μεγάλη ποσότητα μαζικού αδένα ( αφού κατα κανόνα αυτές οι βλάβες είναι πολύ μικρές).
Η αφαίρεση τους γίνεται είτε με υπολογισμό της περιοχής που βρίσκονται με βάση κάποια σημεία αναφοράς στη μαστογραφία ( μέθοδος λιγότερο σωστή) ή με τη χρήση ειδικής σήμανσης με συρμάτινο οδηγό ή ραδιενεργά σημασμένη ουσία. Τόσο ο συσρμάτινος οδηγός, όσο και η ραδιενερεγός ουσία τοποθετούνται κοντά στις μη ψηλαφητές αλλοιώσεις με τη βοήθεια του μαστογράφου.
Αν πρόκειται για μικρό όγκο που είναι ορατός στο υπερηχογράφημα, τότε "σημαδέυεται " η περιοχή είτε μαρκάροντας το δέρμα πάνω από τον όγκο, είτε εισάγωντας συρμάτινο οδηγό με τη βοήθεια του υπερηχογράφου.
Αν αφαιρεθούν μαστογραφικά προσδιορισθείσες αλλοιώσεις, τότε το κομμάτι που αφαιρεί ο χειρουργός το στέλνει να ακτινογραφηθεί ( να του γίνει μαστογραφία) έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί ότι το έβγαλε.
Σε περιπτώσεις που οι μικροαποτιτανώσεις έχουν συγκεκριμένη διασπορά σ' όλο το μαστό, είναι διάχυτες και ταυτόχρονα έχουν εμφάνιση που τις καθιστά ύποπτες, η ασθενής υποβάλλεται σε μαστεκτομή.
Σε περιπτώσεις μη ψηλαφητών αλλοιώσεων, αποφεύγεται η διεξαγωγή ταχείας βιοψίας, γιατί το υλικό προς εξέταση είναι συνήθως μικρό και μπορεί να καταναλωθεί στην ταχεία και όχι στην κανονική βιοψία, που είναι και η σημαντικότερη εξέταση.