Μηροκήλη
Κάτω από το βουβώνα, στην εσωτερική άκρη του και προς την αρχή του μηρού, υπάρχει ένα κενό ( μηριαίος δακτύλιος) μέσα από το οποίο περνούν τα αγγεία από την κοιλιά κατευθυνόμενα στο κάτω άκρο. Αυτό το κενό έχει σχήμα κάπως τριγωνικό και καλύπτεται από συνδετικό ιστό, που έτσι δεν αφήνει να περάσει μέσα απ’ αυτό κάποιο άλλο σπλάγχνο από το εσωτερικό της κοιλιάς, κάτι που λόγω όρθιας στάσης και μεγαλύτερης πίεσης μέσα στη κοιλιά θα ήταν αναμενόμενο. Όμως, ορισμένες φορές, αυτό το "σφράγισμα" του κενού στο συγκεκριμένο τρίγωνο δεν είναι ισχυρό και έτσι μπορεί να υποχωρήσει και ένα τμήμα από το περιεχόμενο της κοιλιάς σιγά – σιγά, να διολισθήσει μέσα από το μηριαίο τρίγωνο προς τα κάτω και να προβάλει σαν πρήξιμο στην έσω περιοχή του βουβώνα, δημιουργώντας μία μηροκήλη. Αυτή δεν είναι συνήθως μεγάλη και μπορεί από την κλινική εξέταση να μην μπορεί να διακριθεί από μία βουβωνοκήλη.
Συμβαίνει συχνότερα στις γυναίκες ( 4 φορές πιο συχνά από τους άνδρες), όταν είναι σε ώριμη ηλικία και συνολικά αποτελεί το 7% των κηλών που παρουσιάζονται στους ανθρώπους.
Και αυτή η κήλη κινδυνεύει να μην μπορεί να αναταχθεί ( να γυρίσει το περιεχόμενο της πίσω στην κοιλιά) και να περισφιχτεί (δημιουργώντας λιγότερο οξέα συμπτώματα από την περίσφιξη της βουβωνοκήλης).
Όλες οι περιπτώσεις αυτών των ειδών κήλης πρέπει να χειρουργούνται, γιατί η περίσφιξη τους είναι πολύ συχνή.
Η τεχνική είναι παρόμοια με τις άλλες κήλες, δηλ. ανεύρεση του σάκκου, ανάταξη του περιεχομένου στην κοιλιά και ισχυροποίηση του αδύνατου σημείου ( του μηριαίου δακτυλίου) με ράμματα.
Οι επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν είναι οι ίδιες με τις άλλες επεμβάσεις, δηλ. η αιμορραγία και η φλεγμονή του τραύματος. Ιδιαίτερα σ’ αυτήν την επέμβαση πρέπει να δοθεί προσοχή μην στενέψει πολύ ο μηριαίος δακτύλιος και εμποδίσει την κυκλοφορία του αίματος στα αγγεία που διέρχονται από εκεί.
Ο μετεγχειρητικός πόνος δεν είναι έντονος.
Ο ασθενής παίρνει εξιτήριο εφόσον βρίσκεται σε καλή κατάσταση και δεν έχει παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα στο τραύμα, έχει ουρήσει, γευατίσει ελαφρά και έχει κινητοποιηθεί.
Η κατ' οίκον ανάπαυση συστήνεται τουλάχιστον έως ότου βγουν τα ράμματα ( 8-10η ημέρα).
Ο ασθενής πρέπει να αποφύγει την αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης ( να μην σφίγγει την κοιλιά του, κάτι που συμβαίνει αν σηκώνει βάρη, είναι δυσκοίλιος ή γυμνάζει τους κοιλιακούς μύες του). Αυτή η προσεγμένη στάση κρατά τουλάχιστον 3 μήνες.
Συμβαίνει συχνότερα στις γυναίκες ( 4 φορές πιο συχνά από τους άνδρες), όταν είναι σε ώριμη ηλικία και συνολικά αποτελεί το 7% των κηλών που παρουσιάζονται στους ανθρώπους.
Και αυτή η κήλη κινδυνεύει να μην μπορεί να αναταχθεί ( να γυρίσει το περιεχόμενο της πίσω στην κοιλιά) και να περισφιχτεί (δημιουργώντας λιγότερο οξέα συμπτώματα από την περίσφιξη της βουβωνοκήλης).
Όλες οι περιπτώσεις αυτών των ειδών κήλης πρέπει να χειρουργούνται, γιατί η περίσφιξη τους είναι πολύ συχνή.
Η τεχνική είναι παρόμοια με τις άλλες κήλες, δηλ. ανεύρεση του σάκκου, ανάταξη του περιεχομένου στην κοιλιά και ισχυροποίηση του αδύνατου σημείου ( του μηριαίου δακτυλίου) με ράμματα.
Οι επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν είναι οι ίδιες με τις άλλες επεμβάσεις, δηλ. η αιμορραγία και η φλεγμονή του τραύματος. Ιδιαίτερα σ’ αυτήν την επέμβαση πρέπει να δοθεί προσοχή μην στενέψει πολύ ο μηριαίος δακτύλιος και εμποδίσει την κυκλοφορία του αίματος στα αγγεία που διέρχονται από εκεί.
Ο μετεγχειρητικός πόνος δεν είναι έντονος.
Ο ασθενής παίρνει εξιτήριο εφόσον βρίσκεται σε καλή κατάσταση και δεν έχει παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα στο τραύμα, έχει ουρήσει, γευατίσει ελαφρά και έχει κινητοποιηθεί.
Η κατ' οίκον ανάπαυση συστήνεται τουλάχιστον έως ότου βγουν τα ράμματα ( 8-10η ημέρα).
Ο ασθενής πρέπει να αποφύγει την αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης ( να μην σφίγγει την κοιλιά του, κάτι που συμβαίνει αν σηκώνει βάρη, είναι δυσκοίλιος ή γυμνάζει τους κοιλιακούς μύες του). Αυτή η προσεγμένη στάση κρατά τουλάχιστον 3 μήνες.
